Twee jaar geleden werd een mevrouw verwezen in verband met postpartum depressie. Nadat ze me gebeld had, had ik het gevoel dat ik iets verkeerds gezegd had en haar afgeschrikt had. Het kwam niet tot een afspraak. Ik maakte me zorgen over haar en haar dochtertje en belde haar huisarts, waarbij ik aangaf dat ik het misschien niet handig aangepakt had en hoopte dat ze haar nog ergens anders naar verwezen kreeg.
Onlangs belde dezelfde huisarts me op om deze mevrouw opnieuw te verwijzen, waarbij ze aangaf dat mevrouw nu wel gemotiveerd was. Gespannen belde ik mevrouw op, toch een beetje bang om weer ‘afgewezen’ te worden. Ze gaf aan dat de situatie op dat moment zo moeilijk was met haar dochtertje dat ze nu echt wel wilde komen. Het gesprek duurde kort, maar ze reageerde vervolgens wel op mijn mails. En liet me zelfs weten dat ook haar man mee kon komen.